Jedyną jej korzyść stanowi dyskogram (wykonuje się go równolegle), który ujawnia stan krążka między kręgowego. Wartość diagnostyczną ma także ból wywołany w czasie dyskografii (narastający ból), na który chory cierpi stale.
Wstrzyknięcia wykonuje się z dostępu bezpośredniego, tylnego, przez oponę twardą, za pomocą cienkiej igły kanałowej lub z dostępu bocznego, jak to się czyni przy chemonukleolizie.
Wstrzyknięcia do stawów międzywyrostkowych. Szczególne miejsce w patogenezie bólów krzyża (zwłaszcza w spondylozie) zajmują stawy międzywyrostkowe, którym ostatnio poświęca się coraz więcej uwagi. Stawy te mają tkankę chrzęstną oraz błonę maziową i są otoczone włóknistą torebką. Nic też dziwnego, że podlegają one tym samym procesom chorobowym i stanom zwyrodnieniowym, co wszystkie inne stawy organizmu. Hirsch i wsp. wykazali, że wstrzykiwanie do nich lub do tylnej części pierścienia włóknistego stężonych roztworów fizjologicznych NaCl wywołuje podobne bóle krzyża.
Skutecznością wstrzyknięć leków do stawów międzywyrostkowych w zespole stawów międzywyrostkowych (facet syndrome) zajmowali się Lynch i Taylor. Badacze ci poddali obserwacji 50 chorych z zespołem stawów międzywyrostkowych
– ból krzyża trwający ponad 6 miesięcy z ogniskami okołokręgosłupowej bolesności oraz nasileniem się bólu w pozycji przeprostu kręgosłupa – leczonych ostrzyknięciami preparatów kortyzonowych. Grupę kontrolną stanowili chorzy, którym dokonywano ostrzyknięć pozastawowych. Skuteczność leczenia określano na podstawie złagodzenia dolegliwości po upływie 2 tygodni oraz 3 i 6 miesięcy po ostrzyknięciu. Badania wykazały, że jedynie skuteczne są wstrzyknięcia dostawowe
– u 56% chorych utrzymywało się polepszenie po upływie 6 miesięcy. Autorzy wskazują na to, że dowodem wkłucia się do stawu jest jedynie artrografia stawów międzywyrostkowych.