Wstrzyknięcia zewnątrzoponowe. Zewnątrzoponowe wstrzykiwania leków przeciw-bólowych oraz preparatów kortyzonowych wykonuje się najczęściej, gdyż wszystko wskazuje na to, że mają one poważne znaczenie diagnostyczne i lecznicze. Są one łatwe do wykonania i w porównaniu z innymi wstrzyknięciami względnie bezpieczne.
Wykonuje się je w odcinku krzyżowym lub lędźwiowym. Wstrzyknięcia przez otwory krzyżowe są łatwiejsze, ale mniej dokładne. Zazwyczaj wstrzykuje się 0,5% lidokainę lub 0,25% bupiwakainę.
Ujemną stroną wstrzyknięć jest niekiedy uczucie zdrętwienia lub osłabienia kończyn, utrudniające chodzenie lub powodujące mimowolne oddawanie kału i moczu. Przy wstrzyknięciu w odcinku lędźwiowym możliwe jest niekiedy przypadkowe wprowadzenie leku w przestrzeń śródoponową, co może powodować groźne powikłania.
– 1 – przebicie skóry 2 – przebicie więzadla i wejście igły do przestrzeni zewnątrzoponowej. Podciśnienie pociąga tłok strzy-kawki, 3 – igła wchodzi do kanału kręgowego – płyn mózgowy odpycha tłok strzykawki, 4 – nakłucie.
Wstrzyknięcie w okolicy kości krzyżowej. Po wymacaniu otworu krzyżowego znieczula się położoną nad nim skórę i wkłuwa igłę punkcyjną. Igłę wprowadza się aż do momentu uczucia wejścia w pustą przestrzeń, gdzie wpuszcza się powietrze. Wprowadzenie powietrza wywołuje niekiedy ból krzyża. Następnie wstrzykuje się 5 ml środka znieczulającego, dzięki czemu uzyskuje się znieczulenie aż do poziomu szpary międzykręgowej L4. Uczucie bólu krzyża w tym momencie oznacza podrażnienie korzenia. Dłuższe zniesienie dolegliwości daje podanie 10-20 ml bupiwakainy oraz 120 mg preparatu Depo-Medrol.
Wstrzyknięcie w okolicy lędźwiowej. Zazwyczaj wystarcza wstrzyknięcie ok. 5 ml środka znieczulającego – umożliwia to wyłączenie dwóch segmentów kręgosłupa. Wstrzyknięcie można wykonać u chorego siedzącego lub leżącego na boku.