Poza meprobamatem rzadziej stosowane i mniej znane w naszym lecznictwie są spokrewnione z nim chemicznie — fenoglikodol (Phenaglycodol, Ultran), tybamat (Tybamate, Solacen), mebutamad (Mebutamate, Carbuten), emylkamat (Emylcamate, Striatan), fenopiobamat (Phenprobamate, Gamaąuil). Fenoglikodol jest stosowany w stanach nadmiernego pobudzenia, działa słabo nasennie. Tybamat ma silniej wyrażone działanie nasenne, ponadto działa krótkotrwale (okres półtrwania około 3 h), w związku z czym niewielkie jest niebezpieczeństwo wywołania tolerancji i zależności. Fenoprobamat, emylkamat oraz podobnie działający oksanamid (Oxanarnide) stosowane są głównie z powodu ich właściwości miorelaksacyjnych. Ze względu na ten typ działania stosowane są w leczeniu staaów spastycznych mięśni i pomocniczo w chorobie Parkinśona również takie leki, jak karyzoprodol (Carisoprodol, Rela), zbliżony budową do meprobamatu, wykazujący ponadto słabe działanie cholłnolityczne i przeciwgorączkowe, metokarbamol (Methocarbamol, Robaxin) oraz mefenezyaa (Mephenesin, Tolserol), omówione dokładniej przy chorobie Parkinśona. Jako lek wykrztuśny, a czasem anksjolityczny i przeciwdrgawkowy, była stosowana gwanifezyna, czyli metoksyfenoksypropandiol. Do grupy pochodnych alkoholi alifatycznych należą również niektóre leki sklasyfikowane jako uspokajająco-nasenne, ze względu na przewagę tego działania nad właściwościami anksjolitycznymi. Trzeba wymienić metylopentynol oraz karbaminian mety-lopentynolu. Oba leki wykazują właściwości podobne do meprobamatu przy silniej zaznaczonym komponencie uspokajająco-nasennym. Mają podobne właściwości wywoływania przyzwyczajenia i powodują zbliżone objawy niepożądane.
